Schoolreisje

Cherrapunjee, ook wel Scotland of the East genoemd en de natste plek op aarde. Ik heb hier zojuist één van de hoogste watervallen van India bezocht (340 meter). Nu sta ik op het parkeerterrein en zoek een lift. Op weg ernaar toe werd ik meegenomen door stel uit de buurt. Maar, die gingen na een paar foto's snel weer verder. Gelukkig staan er iets verderop bussen. Ik spreek een vrouw aan in een ervan. Helaas, het blijkt een schoolbus. Ze zijn op schoolreisje. Ik beantwoord de 'where from' en 'how long in India' vragen en leg uit dat ik graag terug naar de hoofdweg wil. Geen probleem, ik mag naast de lerares komen zitten voorin de bus.

Als ik de bus instap word ik aangestaard door zo'n 50 leerlingen, de hele school. De jongsten zitten voorin, de ouderen achterin. Terwijl we rijden stellen de leraren me allerlei vragen en willen op de foto. Als ik op de foto met de lerares ga, wordt er gebaard dat ik mijn arm om haar heen moet doen. Gegiechel alom. Andersom probeer ik een foto te maken van de leerlingen, maar de meesten duiken snel weg.

Zodra we rijden gaat de muziek aan. En hard ook. Er worden moderne popnummers gedraaid en de Vengaboys komen langs. Op mijn opmerking dat ik die ooit live heb gezien, krijg ik weinig reactie. Terwijl de muziek door de bus dreunt, staan de leerlingen te dansen en te springen. De gemiddelde verkeersagent in Nederland zou z'n fluitje ervan inslikken. Maar hier kan het allemaal. Ik heb het gevoel in een partybus te zitten en zeg dat tegen een van de leraren. Hij vertelt dat het is bijna vakantie en die duurt hier 3 maanden. Logisch dat iedereen zo uitgelaten is.

Dat de muziek zo hard staat, hindert de lerares naast me niet. Die is erg geïnteresseerd in waarom ik alleen reis en of ik single ben. Meestal houden de vragen daar wel op. Maar ze gaat nog even door. 'Where did you sleep last night'. Ehm... in mijn guesthouse. 'Alone?' Ehm... ja. Ik weet niet wat ik daar verder op moet zeggen. Het blijft even stil. Daarna gaat het verder op hoe oud ik ben en waarom ik nog niet getrouwd ben. We zijn ondertussen bijna bij de hoofdweg. Vlak voor we stoppen krijg ik nog een laatste vraag: 'You come to my village?' Ik stamel dat mijn guesthouse hier is en ben blij als de bus stopt. Ik glimlach een vriendelijke bedankje, zwaai naar de kids en spring de bus uit. Die rijdt al dreunend verder, terwijl ik naar mijn guesthouse loop. Alleen.