Wat een wijk

Een oppervlakte van 2.1 km2, meer dan een miljoen mensen en kans dat je Armani tas er vandaan komt. Ik heb het over Dharavi. Eén van de grootste sloppenwijken ter wereld, regelrecht in het het hart van Bombay. Het bijzondere aan Dharavi is dat het een omzet heeft van meer dan een miljard Dollar per jaar. Jawel. En dat komt vooral van afval recyclen. Natuurlijk wil ik dat graag zelf eens zien. Maar, daar heb ik ook mijn twijfels bij. In geen geval wil ik het idee hebben een arme mensen tour te doen. Gelukkig weet een vriend uit Bombay een organisatie te vinden die de wijk steunt met hun inkomsten. Een goede reden om wel te gaan. En ik ben er blij om, want mijn idee van sloppenwijken is er totaal door veranderd.

Op het station worden we opgewacht door Divia. Een 17 jarig meisje die ik in m'n hoofd Diva noem, aangezien ze nogal een vlotte babbel heeft. Al snel blijkt dat ze zelf uit Dharavi komt. We volgen haar over een spoorbrug, vanaf waar we zicht hebben op de wijk. Het is een zee van daken. Voor ons ligt een straat met aan beide kanten kleine winkeltjes. We lopen er een stukje doorheen terwijl Divia over de wijk vertelt. Het geheel voelt niet anders aan dan het centrum van de meeste steden hier. Toegegeven, het is er druk. Maar het is ook redelijk schoon en zo te zien heeft iedereen voldoende kleren en eten.

We gaan een zijstraatje in en komen in het gedeelte waar plastic wordt verwerkt. Iedere stap in het proces heeft z'n eigen fabriekjes met andere eigenaren. In eentje wordt alles gesorteerd, van computeronderdelen tot jerrycans. In de volgende wordt het versnipperd en verderop is de smelterij. Op die manier zijn er 5000 bedrijven en 15.000 éénkamer-fabriekjes in de wijk. Divia legt uit dat de medewerkers tot een uur of 9 's avonds werken. Daarna gaat alles dicht en is het tijd voor eten. Gemiddeld verdient een werknemer zo'n 300 tot 400 Rupees per dag. Ongeveer 5 Euro. Dat lijkt misschien niet veel, maar het is al snel twee keer zoveel als wat sommige obers verdienen.

Door de steegjes lopen we verder naar het leergedeelte van de wijk. Daar leer (haha) ik dat ze hier daadwerkelijk hoogwaardig leer maken. Vooral van geitenhuid, aangezien koeien heilig zijn. Lachend laten ze verschillende stalen platen met patronen zien. Ik krijg de vraag of ik het herken. Ehm ja... krokodil. Het leer wordt erop geperst en krijgt zo een mooi patroontje. Veel van het bewerkte leer gaat naar grote bedrijven in India én daarbuiten. Ze maken ook zelf tassen en jassen. Soms is dat onder een eigen merk, maar met hetzelfde gemak is dat voor Zara of Armani.

We volgen Divia verder naar het woongedeelte van de wijk. Ik verwacht hier meer golfplaten en open riolen, maar ook dat blijkt een misvatting. De huizen zijn over het algemeen van beton en de riolen netjes afgedekt. We gaan een nauw steegje in. Ik moet er zijwaarts lopen, aangezien ik te breed ben. Weet ik ook eens hoe dat voelt. Ondertussen moet ik bukken, om niet tegen de elektriciteitsdraden te lopen. Na enkele minuten komen we uit op een open veldje, met de opmerking van Divia dat we zojuist 50 huizen zijn gepasseerd. Wow!

Even later snap ik hoe dat kan. We gaan naar het pottenbakkersgedeelte, waar Divia woont. Midden tussen de aardewerken boterlampen (voor in tempels) en theekopjes, blijven we staan. Ook haar huis is van beton en heeft mooi geglazuurde tegeltjes op de muur. Binnen blijkt het met 6m2 klein te zijn, maar alle gemakken zijn aanwezig. Van een keukentje, tot een tv en zelfs een ventilator. Die laatste moet wordt uitgezet, omdat ze bang zijn dat ik anders word onthoofd. Er is zelfs een toilet, iets wat nog wel een luxe is in de wijk. Divia slaapt samen met haar moeder op de benedenverdieping en haar broer op een zoldertje erboven. Terwijl ze vertelt zie ik hoe trots ze is op haar eigen plek en op haar Dharavi. En met reden. Mijn beeld van een sloppenwijk heeft ze in ieder geval flink weten te veranderen.