Is dat even pech

Vaak krijg je de mooiste verhalen te horen van mensen die op reis zijn. Maar het is niet altijd fantastisch, zo bewijst mijn afgelopen week. Het begint allemaal met het aanvragen van een Indiaas visum. Met een formulier en twee pasfoto's (ander formaat dan normaal natuurlijk) sta ik 's ochtends vroeg bij het Visum Center in Kathmandu. Het is daar even wachten, maar gelukkig gaat alles soepel. Het punt is alleen, het duurt een week voor alles geregeld is. Stefanie is er nog een paar dagen en we bezoeken nog een aantal tempels en struinen wat souvernirwinkeltjes af. De dagen daarna ben ik alleen en eigenlijk heb ik het meeste in Kathmandu wel gezien. Ik besteed mijn tijd vooral met foto's uitzoeken, een boek over de yeti lezen (blijkt dat die niet bestaat!) en verhaaltjes schrijven. Ik ben blij als ik eindelijk mijn visum heb en op weg kan. Op naar Janakpur!

Dan komt deel twee, de nacht voor vertrek word ik namelijk ziek. Al bibberend en zwetend word ik een aantal keer wakker. 's Ochtends probeer ik nog op te staan, maar na het tandenpoetsen moet ik weer gaan zitten. Het stemmetje in mijn hoofd dat zegt 'en jij dacht 8 uur in een bus te gaan zitten?' heeft helemaal gelijk. Ik cancel mijn busrit en de overnachting in Janakpur. Mijn hotelkamer waar ik nu ben is helaas alweer gereserveerd. Het hotelpersoneel is wel zo vriendelijk om een kamer in het hotel ernaast te vinden. Daar breng ik de volgende twee dagen door op een bed waarvan je de vering kan voelen. Ik heb totaal geen energie en alles wat ik eet komt er direct weer uit. Kortom, de klassieke traveller's disease/Delhi belly. Het zijn de momenten dat je je afvraagt waar je mee bezig bent en in je eigen bed wil liggen.

De ochtend van de derde dag voel ik het direct, energie! Mijn buik is nog steeds niet goed, maar er zit weer iets van leven in me. Voorzichtig loop ik een klein rondje, heerlijk om weer wat zon en 'frisse' lucht (Kathmandu is de 7e meest vervuilde stad ter wereld) te voelen. Die middag boek ik een nieuwe busrit naar Janakpur. De volgende ochtend lukt het tandenpoetsen wel en vind ik mijn weg naar de bus. Het kost behoorlijk wat energie, maar zodra ik zit kan ik lekker muziek luisteren en voor me uit staren. We rijden door de heuvels richting het zuiden, met zicht op een mooie vallei. Voor het eerst in dagen ben ik weer blij dat ik op reis ben. Ondertussen ben ik slaperig geworden van al het gehobbel en langzaam val ik in slaap.

Als ik wakker word staan we stil, er wordt bezorgd naar de onderkant van de bus gekeken. Hebben we een steen geraakt? Erger nog, een dier of mens aangereden? Als ik ben uitgestapt zie ik het ook, de bevestiging van een van de wielen is er afgelopen. En natuurlijk heeft iedereen daar een mening over. Ik ga bij een aantal mannen in het gras zitten. Het gesprek wordt geopend met een: 'always trouble here'. Waarop mijn reactie is: 'and if it's not trouble, there are traffic jams'. Ze vertellen dat ze bang waren dat ik bezorgd zou zijn. Schatten zijn het. Maar neuh, we wachten gewoon toch? We gaan naar een klein riviertje onderaan de weg. Daar worden dammen gebouwd, met keien gegooid en rotsen onderzocht. Er worden ook foto's gemaakt. Van elkaar, van de rivier en vooral van mij. Een half uurtje later volgt er meer vermaak, een auto die al rokend vlakbij ons stopt. Direct staat er een aantal man omheen, om te helpen en het geheel van commentaar te voorzien. Ondertussen is er een monteur verschenen. Er gaat een krik onder onze bus en onder toeziend oog van de hele groep deskundigen komen er meer onderdelen vanaf dan er op gaan. Ik hoop maar dat het goed gaat. Na bijna 2 uur wachten zit het wiel er weer aan, we kunnen op weg... naar de garage.

Vlakbij de garage ga ik met mijn nieuwe vrienden (ik heb al 3 telefoonnummers gekregen) bij een restaurantje zitten. Een half uur later komt onze bus voorrijden. Ik wil mijn thee afrekenen, maar dat wordt uiteraard voor me gedaan. Geen discussie mogelijk. We springen in de bus en gaan weer op weg. Wacht even! Na een paar meter beginnen een aantal mensen te roepen. Er is nog een plekje leeg. Onder grote hilariteit komt ook de laatste passagier aanlopen en dan gaan we echt. Het is bijna donker als we een uurtje later stoppen voor een plaspauze. Als we weer rijden word er iets geroepen. Het licht wordt aangeknipt en onder luid gelach wordt er rondgekeken. Yes, iedereen is aan boord voor het laatste stukje. Zelfs na een reis van meer dan 12 uur zit de stemming er nog goed in. Ik ben doodmoe en blij als ik eindelijk bij mijn hotel aankom.