Kijken naar de doden

Vandaag gaan we naar Pashupatinath, de meest heilige Hindu tempel van Nepal. Pelgrims komen van over de hele wereld om hier zegeningen te verzamelen. En, misschien nog wel belangrijker, om hun overleden dierbaren te cremeren.

We beginnen bij de mandir, de tempel zelf. Zoals de meeste Hindu tempels is die niet toegankelijk voor toeristen. Maar we kunnen er omheen lopen en een glimp van de binnenplaats opvangen. Na eventjes te hebben rondgekeken, begin ik me af te vragen of dit het was.

We besluiten richting de waterkant te gaan. Vlak voor een bruggetje blijven we staan, enigszins verbijsterd. Aan de overkant op een soort van traptreden zitten Nepalese en Westerse toeristen. Sommigen met grote telelenzen in de aanslag. Aan onze kant komt net een groep huilende vrouwen langs en staat een houten brandstapel. Het lichaam dat erop ligt, wordt door een aantal mannen verzorgd.

Minuten lang staan we te kijken. Mijn hoofd heeft grote moeite om iets van deze situatie te maken. Het openlijke voyeurisme is bijna pijnlijk. Het gaat tegen alle fatsoensnormen in die ik ken. Tegelijk vind ik het mooi dat hier zo open met de dood wordt omgegaan.

We lopen de brug over en staan even toe te kijken. Ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet vinden. Toegegeven, het is een fascinerend tafereel. Iets verderop komen we bij een uitkijkplek. Bij het café kunnen biertjes worden gekocht en op de bankjes zitten Nepalese jongeren, vaak stelletjes. Beneden bij de rivier kunnen we ondertussen verschillende brandstapels zien, waarvan sommigen net worden aangestoken.

Een paar dagen later hebben we het erover met een Westerling die in Nepal woont. Hij vindt het een prachtige plek. Zijn uitleg is dat de Nepalezen er komen om te mediteren en na te denken. Over het leven en de dood. Een mooi idee om er zo naar te kijken. Voor mij blijft het een plek met tegenstrijdige gevoelens.