Bhutan 7: Bruto Nationaal Geluk

Bhutan staat bekend als het land van geluk. In 1971 voerde de koning namelijk het Bruto Nationaal Geluk (BNG) in. Bij het besturen van het land wordt hierbij gekeken naar het welzijn en geluk van mensen. Economische groei is hier slechts ondersteuning bij. Voor mij was het in eerste instantie een wat abstract concept, maar het is zichtbaar door de hele samenleving.

Een belangrijke peiler van BNG is de Bhutaanse cultuur. Deze wordt streng bewaakt. Zo moet iedereen in overheidsgebouwen, op school en met festivals de traditionele kleding dragen. De Gho voor mannen, een soort jurk tot de knieën. En een lange jurk, de Kira, voor vrouwen. Ook moeten huizen volgens het traditionele model worden gebouwd en westerse reclameborden zijn verboden. De steden hebben hierdoor nog steeds een authentieke uitstraling. De keerzijde is dat in naam van cultuur meer dan 100.000 Hindu's gedwongen werden het land te verlaten of volgens een andere cultuur te leven. En homoseksualiteit is nog altijd verboden.

Een andere peiler van BNG is op sociaal vlak, iets wat als toerist minder snel zichtbaar is. De overheid zorgt bijvoorbeeld dat iedereen gratis naar school kan. En ook gezondheidszorg is helemaal gratis, zelfs als je voor een behandeling naar het buitenland moet. Op dezelfde manier wordt er voor een hele lage prijs hout beschikbaar gesteld om huizen te bouwen.

De derde peiler is natuurbescherming. Bhutan is CO2-neutraal en promoot dat internationaal. Ze beperken industrie zoveel mogelijk, ondanks dat er behoorlijk wat grondstoffen te vinden zijn. In plaats daarvan zorgen dammen in de vele rivieren voor elektriciteit (en inkomsten voor de overheid). Tegelijk bestaat een groot gedeelte van het land uit bos. Er is zelfs een wet die zegt dat dit minimaal 60% van het land moet zijn. En meer dan de helft van het land is beschermd, waardoor er talloze wilde dieren te vinden zijn.

Zelf merkte ik het meeste van BNG in hoe er met toerisme wordt omgegaan. Je komt namelijk niet zomaar het land in. Iedereen betaalt 250 Dollar per dag (de duurste dagen van m'n leven) en je moet altijd met een gids op stap. Op die manier wordt massatoerisme beperkt en daarmee de effecten op natuur en cultuur. Tegenover de hoge prijs staat wel dat alles perfect geregeld is. Van luxe hotels, tot een eigen chauffeur en heerlijke (pittige) maaltijden.

Of het allemaal werkt? Tja, net zoals in ieder land hoorde ik over dezelfde soort problemen van mensen. En volgens de Verenigde Naties staat Bhutan op plek 97 van de meest gelukkige landen. Niet bepaald hoog. Toch is het een mooi idee dat de overheid streeft naar het geluk van (de meeste) mensen in het land.