Vijfduizend zeshonderd en dertig

Het is het begin van de tweede dag van onze kora (pelgrimstocht). En ik maak me zorgen. Nee, laat ik eerlijk zijn. Ik ben een beetje bang. Vandaag staat namelijk een loodzware dag te wachten. Driemaal een klim, om naar 5630 meter te komen. Normaal gesproken moet ik dat wel aankunnen. Het enige punt: de hoogte. Loop even naar de wc en je bent buiten adem. Verken een klooster en je hebt een marathon gedaan. Ik heb voortdurend het gevoel dat ik een hartslag van 120 heb.

Gelukkig ging de eerst dag van de kora goed. Zo'n 20 km Tibetaans vlak, vrij heuvelachtig dus. We begonnen op 4800 meter en in een rustig tempo gaat het naar de 5000. Het gaat me vrij gemakkelijk af, nog geen reden tot zorgen. Maar, blijkbaar heeft het meer energie gekost dan gedacht en ik kruip vroeg in bed. Helaas slapen we in de keuken/opslagruimte. Tot een uur of 10 staat er een Tibetaanse dame jakpoten klein te hakken. Nog later komen er dronken gidsen binnen om hun biervoorraad aan te vullen. Daarnaast heb ik knallende koppijn door de hoogte en inspanning. Erger nog, de volgende ochtend krijg ik bij het ontbijt geen hap naar binnen. Geen goed teken...

Dan de dag zelf. Na een minuut of 10 lopen is het gelijk raak, de eerste klim. Een paar honderd meter redelijk steil. Voetje voor voetje ga ik achter onze gids aan. Na 2 minuten voel ik m'n hart en heb ik geen controle meer over mijn adem. Nog langzamer dus. Onze gids kijkt achterom en roept Kali Kali! Rustig aan. Eenmaal boven heb ik tijd nodig om bij te komen. Dan valt plotseling ook op dat het ochtendlicht op de bergen best mooi is.

Na nog een paar kilometer vlak ben ik echt toe aan rust en energie. Het is dan een uur of 10. Gelukkig staat er een theetent, waar we kunnen uitrusten. Mijn meegebrachte instant noodles en thee met suiker helpen me er weer bovenop. Het stuk erna gaat heerlijk. Nog een paar kilometer vlak en dan de tweede klim. Voor ik het weet staan we boven. En wat een prachtig uitzicht zeg! Een witte vallei met jaks, daarachter prachtige bergen in de zon. Om mij heen hangen besneeuwde gebedsvlaggen en staan er torentjes met stenen. Hier doe ik het voor!

Tot voorzover die gedachte... een stuk verderop begint namelijk de derde klim. Naar de Dolma La pas. Van een afstandje ziet het er redelijk uit. Lang, maar te doen. Het punt is, ik ben mijn energie van de theetent ondertussen wel weer kwijt. Een pauze van 10 minuten geeft ook weinig moed. Let's go dan maar. Als een bejaarde schuifel ik naar boven. En halve voet per keer. Het enige wat ik kan denken is: stap, stap, hoever is he... stap, stap, dit is heel zwa... stap, stap. Om de 5 minuten heb ik een pauze nodig, waarbij ik kilo's suiker naar binnen werk. Regelmatig word ik door bejaarden en vrouwen met kinderen voorbij gestiefeld. Weliswaar Tibetanen, maar toch. Eindelijk bereik ik dan toch de top! Bochtje om voor het uitzicht en... Ik ben nog maar halverwege. Waarom doe ik dit ook alweer?

Na nog meer geschuifel, gehijg en suiker ben ik er dan toch echt. Vijfduizend zeshonderd en dertig! Onze gids zit al boven, te lachen naar me. Het enige wat ik kan uitbrengen is: Easy. Het antwoord komt direct terug. Good, now we go down. En inderdaad, alles wat we omhoog zijn gegaan, gaat in een uur steil naar beneden. Dat gaat iets makkelijker, maar is nog steeds zwaar. Rond een uur of 2 bereiken we eindelijk de volgende theetent. Eerlijk gezegd, daar weet ik weinig meer van. Volgens mij heb ik een half uur lang voor me uit zitten staren. Ik ben fysiek nog nooit zo kapot geweest. Zelfs na nog meer noodles en thee is mijn energie niet terug. En de grap? We zijn op een kwart van het aantal kilometers van die dag. Als ik de energie en adem had gehad, had ik diep gezucht.

Wonder boven wonder gaat het stuk erna beter. Dit keer is Tibetaans vlak echt vlak. Ik kom in m'n ritme en zoals mijn Italiaanse reisgenoot zegt: Iet looks liek wier flying. Twee uur lang lopen we stevig door. Ik kan weer een beetje genieten van de omgeving. Minder spannend, maar een bergstroompje en groene heuvels zijn ook mooi. Na nog een stop in een theetent zijn de laatste kilometers aangebroken. Echt helemaal lekker gaat het niet meer, ik ben uitgeput.

We komen rond half 6 aan en hebben dit keer bedden in een normale ruimte. Met het avondeten krijg ik weer weinig weg en rond 7 uur kruip ik in bed. Weer een nacht met flink hoofdpijn, maar wel tot een uur of 8 de volgende ochtend geslapen. Het gaat dan al iets beter, ik krijg in ieder geval wat eten weg. De tocht die dag is niet al te zwaar, zo'n uur of 4 met twee keer een kleine klim. De eerste paar uur gaan weer lekker. Het laatste stukje is zwaar, vooral omdat we het eindpunt al kunnen zien. Zodra we aankomen ga ik in bed liggen en slaap ik een paar uur. Na het avondeten ga ik weer redelijk op tijd slapen en slaap ik bijna 12 uur. De volgende ochtend ben ik alweer een stuk minder vermoeid. Zoals ik al tegen de gids zei: easy.