Adoptie

Nee, ik heb geen Indiaas weeskindje geadopteerd. Hoe snottebellerig en zielig ze ook 'Hello sir' mogen zeggen. Ik heb soms meer het gevoel dat ik zelf word geadopteerd. Door allerlei verschillende mensen.

Dat gebeurt regelmatig als ik ergens over een busstation dwaal. Busstation is vaak een groot woord. Het is meer een plein waar bussen af en aan rijden, zonder dat er enig platform of loket te ontdekken valt. De plaatsnamen worden zo hard mogelijk geroepen, maar gaan verloren in de geluidschaos. Bussen starten met oorverdovend kabaal. Toeterende tuktuks en motors zwabberen overal tussendoor. En er wordt 'chai, chai, chai' geroepen door de chai-wallahs (theeverkopers) en 'kahna!' vanachter de voedselstalletjes. In deze geluidschaos probeer ik koeien te ontwijken en te ontdekken waar m'n bus is. Gelukkig klinkt er al snel een: 'Sir, you need help?' En ik weet: ik ben geadopteerd.

Ik vertel de vriendelijke man waar ik heen wil en direct wordt er naar iemand gewenkt. Na enig overleg volgt er een 'You come sir'. Ik volg de man, nog steeds koeien ontwijkend, naar de juiste bus. Daar volgt een gedetailleerde instructie voor de ticket-wallah. Volgens mij gaat dat zoiets als: 'Deze blanke moet naar deze plek. Zorg dat hij bij het treinstation uitstapt en hij daar verder wordt geholpen.' Daarna volgt de instructie voor mij: 'You sit here, he (wijzend naar de ticket-wallah) tell you where to go.' Braaf ga ik zitten en zwaai een bedankje.

Vanaf nu ben ik door de ticket-wallah geadopteerd. Voor we vertrekken komt hij een chai brengen en maakt een praatje met me. Tijdens de rit komt nog hij een keer langs: 'You ok sir? No problem?' 'I'm ok, no problem!' Een half uurtje hobbelen later kondigt hij aan dat ik er bijna uit moet. Tegelijk zoekt hij een passagier die er daar ook uit gaat. Instructies volgen: Blanke, plaats, afleveren.

Mijn nieuwe adoptie-passagier vraagt eens waar ik vandaan kom en checkt of hij inderdaad de juiste plaatsnaam heeft doorgekregen. Zodra we bij het station zijn, loodst hij me naar een loket. De verkoper daar krijgt gedetailleerde instructies. Blanke, plaats, ticket. Ik krijg een formulier in m'n handen geduwd. Ik weet precies hoe ik dat moet invullen. Maar, de adoptie-passagier staat erop dat hij helpt. Even later sta ik met een ticket in m'n handen, wat nog wel even door hem wordt gecontroleerd. Ik word weer meegetrokken, ditmaal naar de stationsbaas. Na de instructies volgt er een bevestigend knikje en het perron waar ik moet zijn.

Dan zou je denken dat dat het was. Maar nee, ik heb nog een half uur voor de trein vertrekt. Mijn adoptie-passagier vraagt of ik al heb geluncht? Ehm, nee... Goed, dat moet ik natuurlijk wel doen. Ik maak aanstalten om richting de stationsrestauratie te lopen. Er volgt een: 'No sir, no good. Outside better and cheap.' Als een goed schaap volg ik weer. We lopen een straatje in met een aantal restaurants. Mijn adoptie-passagier overlegt met een aantal rondhangende mannen en er wordt een restaurant gekozen. Mijn nieuwe beste vriend bestelt eten en vraagt een keer of 10 of het echt wel goed is. Ik vraag of hij mee wil eten. Maar nee, hij gaat zo naar huis en wil z'n vrouw niet teleurstellen.

Zodra mijn bord leeg is wil ik betalen. En ik weet, nu komt het lastigste gedeelte. Hij gaat namelijk voor me willen betalen. Wat ontzettend lief is, maar zeker niet nodig. Meestal draait het uit op een: 'You my guest' en het wegduwen van mijn portemonnee. In India is ontvangen een kunst. Na dit ritueel word ik naar het juiste perron gedirigeerd. Mijn adoptie-passagier blijft netjes wachten. Ik vraag of hij zijn trein niet mist. Maar nee, genoeg tijd blijkbaar. Zodra mijn trein er is, brengt hij me naar de juiste wagon. Vanaf het perron spreekt hij de passagiers aan die om me heen zitten. Instructies volgen: blank, plaats, afleveren. Hij vraagt mij nog maar eens of alles goed is. Zeker, hartelijk bedankt! Erg vriendelijk om te helpen. Een knikje volgt, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En dat is het hier in India. M'n reizen gaan voortdurend van adoptie naar adoptie.